Rodania! 8 augustus 2019, de slopende fietstocht naar Amel kan beginnen. Onze aspi’s vertrokken vanmorgen om 7h45 op d’Arke. Na de welgekende fotosessie en het lekkere en stevige ontbijt sprongen de vijftien aspi’s in de auto. Na een rit van een goed uur kwamen ze aan in Wijnegem waar de officiële start van de fietstocht lag. Ook Jan en Yves, de twee bakens in tijden van nood, waren present en zagen de tocht zeker zitten. Omstreeks 10h werd het startschot dan in extremis gegeven en kon een dag vol pijn aan het achterwerk en vlakke wegen beginnen.
Wat tijdens de tocht meteen opviel was de wilskracht en goeie moed die Team Deceuninck-Quick Step dit jaar op zak had. Al van in het begin bleek het kwartet Roy Lemahieu, Victor Claeys, Julian Roegiers en Arne Berghmans van goudwaarde voor het team van Patrick Lefevere. Toen meesterknecht Arne Berghmans een lekke band kreeg wachtte de volledige ploeg dan ook plichtsbewust totdat het gat gedicht was. Bij de vrouwen liet Rune Durnez zich meteen gelden als een kandidaat voor de titel: toen ze haar controle over het stuur verloor kon ze de situatie toch nog in haar voordeel laten keren door van haar fiets te stappen en zo een zware valpartij in de kiem te smoren. Technisch begaafd en ongetwijfeld een toekomstige kopvrouw bij een ploeg van wereldklasse. Als dat gebeurt kan Rune ongetwijfeld rekenen op haar zus Nore; er schuilt een ware meesterknecht in deze pittige jonkvrouw. Vandaag liet ze al flitsen zien van haar inzicht op de weg: telkens wanneer er gevaar dreigde liet ze met haar doordringende stem weten aan de rest dat ze naar rechts moesten uitwijken. Het peloton kan nog wat leren van dit duo! Rond de vroege namiddag werd duidelijk dat het een mooie eerste rit zou worden. De zon brandde op de bleke huiden en die achterwerken begonnen verdorie al pijn te doen! Een terrasje was daarom meer dan nodig en daar genoot het peloton dan ook met volle teugen van. Na de thee ging het zeer snel. Omstreeks 19h30 kwamen de eerste renners reeds aan in Sint-Truiden waar de Aspikaravaan zich genesteld had. Daar stond hen een kathedraal van een maaltijd te wachten die ze dan ook dubbel en dik verdiend hadden na de 110 kilometer die ze in de benen hadden.
De poepzalf kwam niet veel later aan bod. Nu geniet het team van hun welverdiende nachtrust; morgen staat hun immers een pittige bergrit richting Luik te wachten.